Υπόχρεος για την καταβολή των δημοτικών τελών και φόρων

Ο μισθωτής του ακινήτου – καταναλωτής της ∆ΕΗ είναι ο αρχικός υπόχρεος για την καταβολή των δημοτικών τελών και φόρων, που εισπράττονται μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ

Α) Το άρθρο 4 του ν. 429/1976 ορίζει ότι «Το ποσό του δύναται να βεβαιούται και να εισπράττεται κατά την κείμενη νομοθεσία και εις βάρος του κυρίου ή νομέως του ακινήτου κατά τον χρόνο γενέσεως της οφειλής».

Β) Σύμφωνα με το άρθρο 43 του ν. 3979/2011 (ΦΕΚ Α 138/16.06.2011), παρ. 1β. «Τα δημοτικά τέλη καθαριότητας και φωτισμού κατά τα προβλεπόμενα στις διατάξεις του ν. 25/1975, ο φόρος ηλεκτροδοτούμενων χώρων του άρθρου 10 του ν. 1080/1980 και το τέλος ακίνητης περιουσίας του άρθρου 24 του ν. 2130/1993 βαρύνουν τον υπόχρεο σε πληρωμή του λογαριασμού καταναλισκόμενου ηλεκτρικού ρεύματος και συνεισπράττονται από τη ∆ΕΗ –[…] σε δόσεις ίσες με τον αριθμό των ετησίων λογαριασμών. Για τον σκοπό αυτό εκδίδεται ενιαίος λογαριασμός για κάθε υπόχρεο.»

Συνεπώς, ο αρχικός υπόχρεος για την καταβολή των ποσών αυτών είναι ο μισθωτής του ακινήτου – καταναλωτής της ∆ΕΗ, τα στοιχεία του οποίου αναγράφονται στο έγγραφο του ∆ήμου.

Αυτό επιβεβαιώνεται και από την νομολογία του ΣτΕ, απόφαση 2047/1993, η οποία σας επισυνάπτεται. Σύμφωνα με την εν λόγω απόφαση, αλλά και τη διατύπωση της συγκεκριμένης διάταξης (και εις βάρος του κυρίου ή νομέως του ακινήτου), όταν από τις συνθήκες της συγκεκριμένης περιπτώσεως προκύπτει δυσχέρεια ως προς την είσπραξη αυτών από τον πραγματικό καταναλωτή. Σαφώς αναφέρει η απόφαση ότι «Με την τελευταία αυτή διάταξη [άρθρου 4 ν. 429/1976] δεν θεσπίζεται αυτοτελής και ισότιμη φορολογική υποχρέωση του κατά τον χρόνο της γενέσεως της ως άνω φορολογικής ενοχής κυρίου ή νομέως του αλλά καθιερούται επιπροσθέτως η δυνατότητα επιδιώξεως της πληρωμής των εν λόγω τελών και από τον κύριο ή νομέα του ακινήτου, […] μόνον εφόσον κατά την κρίση της δημοτικής αρχής και των διοικητικών δικαστηρίων η βεβαίωση και είσπραξη τούτων εις βάρος του υπόχρεου καταναλωτή του ηλεκτρικού ρεύματος είναι ως εκ των συνθηκών κάθε συγκεκριμένης περιπτώσεως δυσχερής (ΣτΕ 1147/1991, 697,1241/1992).»

Το σχετικό έγγραφο του Συνηγόρου του Πολίτη